بررسی وزرای پیشنهادی بدون جناحی بازی
دکتر محسن اسلامی در جام جم نوشت: بررسی صلاحیت وزیران پیشنهادی در‌حالی از دیروز در مجلس شورای اسلامی آغاز شد که نمایندگان باید با توجه به شرایط داخلی و خارجی، برخی مسائل را در نظر داشته باشند.
در همین زمینه، تحول اقتصادی باید از جمله اولویت‌های دولت دوازدهم باشد و مسائل معیشتی، بیکاری و تورم از اولویت‌های جدی برخوردار است. این نکته بسیار مهمی است که وزیر یا وزرایی که مجموعه فعالیت‌های اقتصادی دولت را عهده‌دار می‌شوند با هدف‌گذاری دقیق به سمت ارتقا و تعالی اقتصادی پیش بروند. اولین اولویت نمایندگان مجلس باید این باشد که برنامه اقتصادی دولت دوازدهم و عناصری که می‌خواهند این کار را دنبال کنند متناسب با مشکلات کشور و برنامه‌های پیش رو باشد.
موضوع سیاست خارجی از اهمیت دوم برخوردار است و وزرایی که قرار است در بخش‌های سیاسی، دفاعی و امنیتی فعال شوند باید بابرنامه باشند. در همین زمینه مسائلی که درباره تحریم‌های آمریکا مطرح شده است و نگاه‌هایی که در منطقه درباره فشار بر ایران وجود دارد، باید مورد توجه نمایندگان قرار گیرد.
در همین زمینه، تحول اقتصادی باید از جمله اولویت‌های دولت دوازدهم باشد و مسائل معیشتی، بیکاری و تورم از اولویت‌های جدی برخوردار است. این نکته بسیار مهمی است که وزیر یا وزرایی که مجموعه فعالیت‌های اقتصادی دولت را عهده‌دار می‌شوند با هدف‌گذاری دقیق به سمت ارتقا و تعالی اقتصادی پیش بروند. اولین اولویت نمایندگان مجلس باید این باشد که برنامه اقتصادی دولت دوازدهم و عناصری که می‌خواهند این کار را دنبال کنند متناسب با مشکلات کشور و برنامه‌های پیش رو باشد.
موضوع سیاست خارجی از اهمیت دوم برخوردار است و وزرایی که قرار است در بخش‌های سیاسی، دفاعی و امنیتی فعال شوند باید بابرنامه باشند. در همین زمینه مسائلی که درباره تحریم‌های آمریکا مطرح شده است و نگاه‌هایی که در منطقه درباره فشار بر ایران وجود دارد، باید مورد توجه نمایندگان قرار گیرد.
مقوله فرهنگ هم از اولویت برخوردار است. تعلیم و تعلم، تربیت، آموزش و پرورش و حوزه آموزش عالی و فرهنگ و ارشاد اسلامی از اهمیت بالایی برخوردار است. نمایندگان در این حوزه‌ها نباید غفلت کنند. برنامه 2030 که از ناحیه یونسکو مطرح شده و پس از مخالفت قاطع رهبر معظم انقلاب کنار گذاشته شد، همچنین مساله فرهنگ عمومی و فرهنگ جامعه و اتفاقاتی که در حوزه کلان فرهنگی در ایران اتفاق می‌افتد باید به عنوان یک شاخص در تعیین کابینه از سوی نمایندگان تلقی شود.
توجه به این اولویت بندی و دقت نمایندگان در انتخاب وزرا می‌تواند باعث ایجاد یک تحول در راستای کارایی دولت دوازدهم شود. نکته‌ای که در این میان باید به آن اشاره کرد این است که بهتر بود دولت از جوانان بیشتر استفاده می‌کرد. جامعه کشور جوان است اما در هیات پیشنهادی وزرا کمتر به این مقوله توجه شده است و این یک نقطه ضعف محسوب می‌شود.
نمایندگان به این نکته توجه داشته باشند که می‌توان دولت چابک‌تری را بر سر کار آورد. جا دارد که نمایندگان مجلس در زمان بحث و بررسی پیرامون وزرای پیشنهادی به این موضوع توجه دهند که اگر امکان جابه‌جایی در این سطح وجود دارد این اقدام صورت گیرد.
نمایندگان مجلس باید بدون هیچ ملاحظه سیاسی و جناحی درباره کابینه تصمیم بگیرند. پس باید با دقت بیشتری برنامه وزرا را بررسی کنند.
فردی که به‌عنوان وزیر روی کار می‌آید باید توانمند باشد. طبعا توجه به شاخص‌هایی مثل تعهد، تخصص، انقلابی بودن، تجربه، دارا بودن برنامه و وجود نگاه تحول‌خواهانه برای انتخاب وزیر باید مورد تاکید نمایندگان مجلس قرار گیرد.جامعه ما یک جامعه پرسشگر و معتقد است و بعد از گذشت چهارسال حتما این پرسشگری از سوی جامعه اتفاق خواهد افتاد که آیا این وزرا توانستند موفقیتی را کسب و تحولی ایجاد کنند.
بنابراین با توجه به این‌که هیات دولت با رای اعتماد نمایندگان کار خود را شروع خواهد کرد و در ادامه این مسیر چهارساله کابینه کمتر دچار تغییر و تحول خواهد شد طبیعی است که نمایندگان باید در این مقطع از بحث و بررسی پیرامون وزرای پیشنهادی بیشتر وقت بگذارند و تامل بیشتری بکنند تا انتخاب شایسته‌ای صورت گیرد.
تلاش عربستان برای استیلای کامل بر بازار نفت
دیپلماسی ایرانی: عربستان اعلام کرده است که صادرات نفت خود را از ماه آینده به خاور دور حدود 10 درصد کاهش خواهد داد، این رقم بالاتر از آن چیزی است که در اوپک تعهد آن را داده بود.
عربستان سعودی همچنان برای حمایت از کاهش صادرات و حمایت از بازار نفت تلاش می کند. این حرف را از خودم نمی زنم، اولی هانسن، رئیس استراتژی کالا در بانک ساکسو گفته که روزنامه «وال استریت ژورنال» امریکا آن را منتشر کرده است.
عربستان بزرگترین صادرکننده نفت در جهان است، و می تواند تولید خود را آن قدر افزایش دهد که قیمت نفت به نصف قیمت فعلی اش برسد، و همچنین می تواند صادرات خود را کاهش دهد تا قیمت نفت افزایش یابد. عربستان مهمترین کشور در «اوپک» است، پیش از این اعلام کرده بود که صادرات نفت خود را از ماه آینده به خاور دور حدود 10 درصد کاهش خواهد داد، این رقم بالاتر از آن چیزی است که در اوپک تعهد آن را داده بود.
اوپک و 10 کشور تولیدکننده نفت غیرعضو در آن از جمله روسیه بعد از آن که در اکتبر 2016 تولید نفت به پایین ترین سطح خود رسید، توافق کردند که تولید نفت را از 1.8 میلیون بشکه مازاد سهم خود افزایش ندهند. اما مشکلی که اوپک دارد این است که ابزاری در اختیار ندارد تا بفهمد کشورها تا چه اندازه به توافق پایبند بوده اند، در حالی که روشن است برخی کشورها علنا توافق را زیر پا می گذارند.
نگاه عربستان برای آینده بعد از نفت خوب است و امکان دارد که موفق شود، در این رابطه بازار جهانی نفت در مشت تولید کننده عربستانی باقی خواهد ماند، برای همین عربستان به تنهایی می تواند بر تولید و قیمت ها حاکم باشد، این چیزی است که عربستان به دنبال آن است تا بتواند قدرت خود را بر کشورهای تولید کننده برای حمایت از قیمت نفت در برابر سقوط حفظ کند.
در جایی خواندم که عربستان تصمیم گرفته است که به شرکت های مهندسی خارجی اجازه دهد که در عربستان شرکت های خدمات مهندسی بدون نیاز به داشتن شریک محلی داشته باشند، چنین تصمیمی را حکیمانه و مفید می بینم.
در این جا می خواهم قبل از آن که متهم شوم به روشنی بگویم که هیچ رابطه ای با دولت عربستان چه امروز چه در گذشته نداشته ام. ملک سلمان را از دهه ها قبل می شناسم و به او خیلی احترام می گذارم اما بسیاری از وزرای عربستانی را نمی شناسم.
حرفم را با قطر تمام می کنم. من از قبل از قطع شدن روابط با این کشور خواستار اجابت برخی مطالبات برادران عرب توسط این کشور بوده ام، همچنین خواستار مذاکرات برای برآورده شدن مطالبات دیگر با حفظ وحدت عربی در کشورهای عربی حوزه خلیج ]فارس[ شده ام. آن چه اکنون شاهدیم این است که قطر سرش را زیر برف کرده و توجهی به قطعی روابط با مصر و عربستان سعودی و امارات متحده عربی و بحرین نمی کند. قطر کوچکترین کشور عربی از لحاظ جمعیت است و مواضعش غیرمنقطی و غیرمفید است.
قطر در دو ماه گذشته چه کرد؟ مواد غذایی عربستان و امارات بازارهای قطر را پر کرده بودند، و الآن جای آنها را کالاهای وارداتی از ترکیه و ایران گرفته اند. در جایی خواندم که یک تاجر قطری الآن چهار هزار گاو وارد کرده است تا بتواند شیر مصرفی داخلی کشور را تامین کند.
قطر توانسته از تولید گاز، مردم کم جمعیت خود را سعادتمند کند، این کشور در حدود 2.7 میلیون نفر جمعیت دارد در حالی که تعداد شهروندان قطری بیشتر از 10 درصد این جمعیت نیست. قطر ناوهای نظامی ایتالیایی به ارزش 6 میلیارد دلار و جنگنده های اف – 15 امریکایی به ارزش 12 میلیارد دلار خریداری کرده است. این اسراف است، مگر قرار است چه کسی به قطر حمله کند؟ کشورهایی که با آن قطع رابطه کرده اند اعلام کرده اند که دنبال تغییر نظام نیستند.
بعد در جایی خواندم که تیم فوتبال پاریس سن ژرمن که در مالکیت قطر است، بازیکن فوتبال، نیمار را به مبلغ 262 میلیون دلار خریده است، رقمی تخیلی، و شاید قابل توجه در دنیای فوتبال جهانی. البته قطر میزبان جام جهانی در سال 2022 است، و امیدوارم که در این میزبانی موفق شود، اما نمی دانم چگونه قرار است تماشاچی های جهان را به کشور خود بیاورد و آنها را می خواهد کجا اسکان دهد؟
سال هاست که قطر فعالیت هایی را در زمینه ساخت ورزشگاه فوتبال آغاز کرده، و شکایت هایی نیز از وضعیت کارگران مطرح شده است، اما قرار است این ورزشگاه های خالی بعد از پایان جام جهانی به چه کار آیند، در حالی که تعداد صندلی هایی که برای این میزبانی ساخته شده بیشتر از تعداد شهروندان قطری است؟
از این بدتر اخیرا خواندم که قطر هیچ تلاش نمی کند که روابط خود را با کشورهایی که با آن قطع رابطه کرده اند، بهبود ببخشد در حالی که تصمیم دارد از این کشورها نزد مجامع بین المللی شکایت کند، گویی این راهی است که برای خروج از این بحران انتخاب کرده است.
در حالی که هیچ راهی برای قطر جز صلحی فراگیر و کامل با برادران عربش وجود ندارد.
معادله ناهمگن آمریکا و کره شمالی
حسین دهشیار در جام جم نوشت: آمریکا از ظرفیت، توانمندی و قابلیتی بهره‌مند است که پایتخت کره شمالی را با حجم وسیعی از تخریب مواجه سازد. محققا این معادله ساده سرنوشت متفاوت واشنگتن و پیونگ یانگ، در صورت وقوع یک نزاع هسته‌ای، بحران شبه‌جزیره را در سطح همان نزاع کلامی تداوم خواهد داد تا زمانی‌که رهبران چین یکپارچگی کره را اجازه دهند.
مجموعه‌ای از سیاست‌ها و تصمیمات به وسیله رهبران سیاسی ضرورتا به احتمال نابودی حکومت و جامعه منجر می‌شود. اقدامات و خط‌مشی‌هایی نیز در قلمرو سیاست خارجی هستند که پیگیری آنها به تضعیف جایگاه، از دست دادن متحدین و از میان رفتن منزلت جهانی منجر می‌گردد.
این نکته‌ای کلیدی و تفاوتی آشکار و فاحش میان خط مشی‌هایی است که در قلمرو سیاست خارجی توجه مبسوط باید به آن شود. گزافه‌گویی در سیاست خارجی و صحبت از اقداماتی که می‌توان انجام داد محققا جای تعجب و حیرت ندارد، چراکه روزمرگی فراوان آن در تعاملات بین‌المللی از زمره بدیهیات است.
اما بعضی از کشورها بدون توجه به ظرفیت‌ها، توانمندی‌ها و میزان اعتباری که از آن در صحنه جهانی برخوردارند، صحبت از اقدامات و اولویت‌هایی می‌کنند که برایشان خطر موجودیتی به بار می‌آورد در حالی‌که برای طرف مقابل حتی در صورت عملیاتی شدن تهدیدات تنها هزینه‌های قابل مدیریت در وسیع‌ترین شکل آن را ممکن می‌گرداند. هدف از شکل دادن به هر تصمیم و سیاستی محققا با این منطق شکل می‌گیرد که حداکثر بهره را ممکن سازد یا احتمال ناکامی و کثرت هزینه‌ها را بشدت فراوان قلت ببخشد.
بنابراین تصمیمی که برخاسته از تفکر و تعقل است به این روی اساسا پا می‌گیرد و به صحنه می‌آید که فرصت‌ها را فزون‌تر سازد، چراکه در بطن فرصت‌هاست که همیشه احتمال توفیق به صحنه می‌آید. کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی به نظر می‌رسد تفاوت روشن و فاحشی را که میان تهدید کشوری دیگر که نهایت آن ممکن است به نابودی منجر گردد و تهدیدی که حداکثر هزینه آن از دست دادن جایگاه، موقعیت، زیرساخت‌ها و رفاه است را در نظر نگرفته است.
زمانی‌که تصمیم‌گیری ماهیتی، فردی را به صحنه می‌آورد و در سرزمین‌هایی که مراکز متعدد پردازش نظرات، گزینه‌ها و اولویت‌ها وجود خارجی ندارد، پرواضح است که فرصت و جسارتی برای آگاه کردن درخصوص این تفاوت فاحش به تصمیم‌گیرنده از رویت پذیری برخوردار نیست. کره شمالی سرزمینی فقیر و عقب‌افتاده در وسیع‌ترین شکل آن در تمام زمینه‌های فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و مدنی است.
به دنبال پایان جنگ دوم و تقسیم شبه‌جزیره کره به دو سرزمین جدا از یکدیگر که جنگ کره آن را نهادینه ساخت تا دهه ۹۰ تنها زمانی که جرقه‌ای از احترام و توجه برای کره شمالی متجلی شد، مسابقات قهرمانی فوتبال ۱۹۶۶ بود. در طول این دهه‌ها در حالی‌که نیمه‌جنوبی جهش بزرگ از دیکتاتوری سیاسی به توسعه پر دامنه و متوازن اقتصادی را در برابر جهانیان به صحنه آورد، پیونگ یانگ در چارچوب یک نظام سیاسی بشدت غیراخلاقی و غیرانسانی در تمام زمینه‌های حیات اجتماعی، گسترده‌ترین سطح عقب ماندگی و حقارت را برای جامعه رقم زده است.
این حجم وسیع از کاستی در تمام قلمروهای نظام حاکم بر این کشور در جهت این‌که حداقل‌ها را برای مردم فراهم کند بشدت وابسته به چین کرده است. در صحنه بین‌المللی آنچه تاکنون کره شمالی را مصون از انزوای مطلق و الزامات عملی نظم بین‌الملل ساخته، همانا احترام به معادلات رهبران پکن در رابطه با آینده شبه‌جزیره کره بوده است.
از دهه ۹۰ و پایان رسمی تعارضات برخاسته از نظام دو‌قطبی کره شمالی به یکی از محورهای توجه جهانی تبدیل شد. برنامه‌های هسته‌ای و بعد از آن ظرفیت‌های موشکی که کره شمالی به صحنه آورد، آمریکا را به عنوان ناظم نظم جهانی با چالش مواجه کرد. حال در ماه‌های آخرین سال ۲۰۱۷ تهدید به آزمایش موشک در نزدیکی پایگاه‌های آمریکا در جزیره گوام و این که آمریکا به خاکستر تبدیل خواهد شد سطح منازعه را حداقل از نظر کلامی بشدت افزایش داده است.
کره شمالی تحت هیچ شرایطی از ظرفیت‌ها و توانمندی‌های لازم برای حمله به خاک اصلی آمریکا برخوردار نیست. کره شمالی از این توان بالقوه بهره‌مند است که متحد استراتژیک آمریکا، کره جنوبی را مورد حمله قرار دهد و سئول با جمعیت ده میلیونی آن را به آتش بکشد. کیم جونگ اون از این ظرفیت نظامی برخوردار است که تهدید ژاپن، متحد دیگر استراتژیک آمریکا را به یک واقعیت تلخ تبدیل کند.
اما آنچه انکار ناپذیر است این که آمریکا از ظرفیت، توانمندی و قابلیتی بهره‌مند است که پایتخت کره شمالی را با حجم وسیعی از تخریب مواجه سازد. محققا این معادله ساده سرنوشت متفاوت واشنگتن و پیونگ یانگ، در صورت وقوع یک نزاع هسته‌ای، بحران شبه‌جزیره را در سطح همان نزاع کلامی تداوم خواهد داد تا زمانی‌که رهبران چین یکپارچگی کره را اجازه دهند.
نواز شریف به حکم دادگاه اعتراض کرد
خبرگزاری ایلنا: «نواز شریف» نخست‌وزیر برکنار شده پاکستان امروز –چهارشنبه- به حکم دیوان عالی پاکستان که دستور به برکناری وی از رهبری حزب «مسلم لیگ» پاکستان شاخه نواز داده بود، اعتراض کرد.پس از افشای اسناد پاناما و دارایی‌های نامتعارف نواز شریف، دیوان عالی پاکستان صلاحیت وی برای ادامه حضور در پست نخست‌وزیری را رد کرده و همچنین دستور داده بود از رهبری حزب مسلم‌لیگ پاکستان نیز کناره‌گیری کند.
روز گذشته نیز نواز شریف با درخواست برای برگزاری دادگاه تجدید نظر اعلام کرده بود که رای صادر شده توسط دیوان عالی درباره عدم صلاحیت وی برای ادامه حضور در پست نخست‌وزیری پاکستان، مغایر با واقعیات و خلاف قانون بوده است.
بهترین مکان مایکروویو در دکوراسیون آشپزخانه
وب سایت چیدانه: مثلث کاری آشپزخانه های سنتی تردد میان سه عنصر اصلی آشپزخانه یعنی یخچال، سینک و اجاق گاز را به بهترین نحو ساماندهی می کند تا فرآیندهای آماده سازی و پخت غذا آسان تر انجام گیرد. با لوازم مهم اما گاها کوچک تر دیگر که این روزها بسیار با آن ها سر و کار داریم، چه کنیم؟ برای مثال مایکروویو را در نظر بگیرید. شما می توانید مایکروویو را بالا، پایین، دور از چشم یا در دسترس بگذارید که هر کدام از این گزینه ها مزایا و معایبی دارند. در این مطلب می خواهیم محل های قرار دادن مایکروویو یا مایکروفر را با مزایا و معایب هر کدام بررسی کند تا بتوانید مناسب ترین چیدمان را برای دکوراسیون آشپزخانه ی خود انتخاب کنید.مایکروویو در کابینت های پایین آشپزخانه
مزایا: این کار روی کانتر را خالی و باز نگه می دارد، مخصوصا وقتی در بالای آن شلف های باز تعبیه شده باشد.
معایب: اگر مایکروویو خیلی پایین باشد، گذاشتن و برداشتن غذا درون آن می تواند آزاردهنده باشد. ضمنا اگر کودک کنجکاو در منزل دارید، این کار می تواند خطرناک باشد.
مزایا: ارتفاع قرارگیری مایکروویو می تواند برای بهترین دسترسی طراحی شود.
معایب: اگر مایکروویو دور از سطح کانتر باشد، نگه داشتن ظرف داغ تا رسیدن به جایی برای قرار دادن آن می تواند خطرآمیز باشد.
مایکروویو در کابینت یدکی
مزایا: مانند گزینه ی قبل، این گزینه نیز به شما امکان آن را می دهد که با هزینه ی کم مایکروویو را در ارتفاع مناسب (یا در یک کابینت بدون استفاده) قرار دهید.
معایب: باز کردن درب کابینت ممکن است برای کسانی که زیاد از مایکروویو استفاده می کنند، دردسرساز باشد.
مایکروویو در کابینت گوشه ای زاویه دار
مزایا: این نحوه ی قرارگیری گوشه را پر می کند و برای دسترسی آسان در مقابل فضای آشپزخانه قرار می گیرد. ضمنا قرار دادن مایکروویو در چنین کابینت عمیقی که دسترسی به اشیا را سخت می کند، گزینه ی بهتری است.
معایب: در کابینت های گوشه ای به این شکل، مقداری از فضا در پشت مایکروویو و لوازم دیگر هدر می رود.
مایکروویو در کابینت های بالا
مزایا: چنین چیدمانی در آشپزخانه های کوچک راه حل مناسبی برای حفظ فضا است.
معایب: اگر مایکروویو خیلی بالا باشد، دسترسی به آن و دیدن درونش برای بسیاری از افراد سخت خواهد بود.
مایکروویو در بالای سینک آشپزخانه
مزایا: قرارگیری قهوه ساز ها یا چای ساز ها در نزدیکی محل مایکروویو در چنین فضاهایی امکان آماده کردن هر چه سریع تر صبحانه یا عصرانه را فراهم می کند.
معایب: چنین مکانی احتمالا دور از یخچال و فضای اصلی آماده سازی غذا است.
مایکروویو در محفظه نگهداری لوازم خانگی
مزایا: این گزینه لوازم کوچک روی کانتر را مخفی می کند و در عین حال دسترسی به آن ها آسان است.
معایب: این کار در مقایسه با نگهداری لوازم روی کانتر باز، فضای بیشتری را اشغال می کند.
مایکروویو در جزیره آشپزخانه
مزایا: با این روش، فضای کابینت های اصلی برای نگهداری وسایل حفظ می شود. ضمنا می توان آن را دور از محل پخت اصلی در نظر گرفت تا کسی که می خواهد از مایکروویو استفاده کند خللی در کار فردی که مشغول آشپزی است وارد نکند.
معایب: پایین بودن مایکروویو دسترسی به آن را سخت می کند.
مایکروویو در بالای فر
مزایا: این نوع چیدمان، ظاهری مرتب و یکپارچه ایجاد می کند. ضمنا اگر بخواهید مایکروویو بزرگ تری داشته باشید، چنین محلی برای آن مناسب است.
معایب: گاهی در چنین چیدمانی مایکروویو زیادی بالا یا فر زیادی پایین قرار می گیرد و دسترسی به آن برای برخی از افراد سخت می شود.